Hier zit hij nu vanaf januari 2001. Aanvankelijk zou hij hier niet langer zijn dan twee jaar. Maar vanwege nieuwe medicatie ed. blijft hij nu wat langer.
Gelukkig heeft hij het hier ook weer erg goed naar zijn zin. Natuurlijk komt hij wel graag thuis. En mist hij ons ook vaak (en wij hem), maar toch is hij weer blij als hij weer naar de andere kinderen kan op de groep. Ik hoor hem zovaak zeggen "het is jammer dat ik weer moet gaan, maar ik ben blij dat ik mijn vrienden weer kan zien. Hier heb ik geen vrienden en die zijn ook belangrijk hè mama". Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat hij zich in alle twee de werelden (want zo noem ik het maar) zo goed thuis voelt. Vreselijk vind ik het als hij met natte ogen weggaat. Laat hem maar lekker naar zijn vrienden verlangen.
Op het moment gaat het wel weer goed met Wesley op de groep. Sinds vorig jaar reageerde hij helemaal niet zo goed meer op de Ritalin en gingen ze twijfelen of hij daar nog wel kon blijven. Ik bleef hopen dat het een terugval zou zijn, omdat mijn vader daarvoor pas was overleden. Maar nee ik moest toegeven dat er geen verbetering meer te behalen was. Dus...moest hij wéér opnieuw voor 3 maanden naar Herlaarhof toe. (zucht)
Daar gaven ze advies om i.p.v de Ritalin, nu Dixarit te geven. In eerste instantie was ik er erg op tegen omdat het wisselwerking met elkaar geeft. Maar er moest nu eenmaal iets gebeuren (al ging dat niet zonder slag of stoot) en heb ik toestemming gegeven. Hoewel dat later gebeurde, want ik had intussen nog een psychiater om advies gevraagd.
Hij gaat dus gelukkig nu weer met sprongen vooruit op school. En ook zijn gedrag is erg positief te noemen. Nu maar hopen dat het zo kan blijven gaan..want ik besef goed dat hij ook nog moet gaan puberen.
