|
Riagg:
Dit was de eerste instantie waar ik hulp ging zoeken. Wesley zat toen nog in de luiers. Vooral omdat hij zovaak huilde begon ik onzeker te worden, ik begon me af te vragen of hij niets had. Volgens de huisarts moest ik hier maar eens gaan praten want hij dacht dat dat Wesley aanvoelde dat ik niet lekker in mijn vel zat. In de zwangerschap waren nl de vader en ik uit elkaar gegaan door vele problemen en agressief gedrag (van de vader uit). Ik moest alles volgens hem verwerken en dan zou het wel goed komen. Ik maakte dus een afspraak. De eerste gesprekken gingen veelal over de zwangerschap en het verbreken van de relatie. Toen ik kon gaan praten over Wesley en hoe ik mijn twijfels had over zijn gezondheid, werd ik ook weer genegeerd. Zodra ik ook maar iets negatiefs wilde zeggen, zei die maatschappelijk werker: "kijk, kijk...is hij niet lief? het gaat vast zo over."Totaal onbegrepen ging ik dan steeds weer naar huis. Ik moest maar eens wat afleiding zoeken en me vooral geen zorgen maken. Wat me ook vaak stoorde was dat ze me altijd lieten wachten. Als ik bv om 11.00 een afspraak had kwamen ze je niet voor 11.15 halen. (moest je eens bij hun doen!). Ik ben nooit verlegen geweest om daar iets over te zeggen. Ik wilde ook graag op tijd naar huis terug voor het eten 's middags.
De periode dat Wesley van de basisschool thuis kwam te zitten heb ik het nog eens geprobeerd om er met het Riagg uit te komen. De problematiek was intussen al door de huisarts en het MKD erkend. Maar ook nu was het weer een flop geworden. Ik zat daar maar wat over de dagelijkse dingen te praten, waar ik thuis tegenaan liep. Maar de handvaten en steun bleven uit. Wesley zat tijdens die gesprekken wel vaak fijn te spelen met de blokken. Toen ik op een dag (zeer geïrriteerd) vroeg waarom ik steeds een nieuwe afspraak moest maken als hij mij verder toch niet kon helpen, zei de man "Ach nu ben je er eens uit hè? En de kleine speelt hier altijd lief". Ik dacht dat ik een klap in m'n gezicht kreeg toen. Je snapt wel dat het meteen de laatste keer was dat ik bij hem geweest ben.
Na het Riagg ben ik hier terecht gekomen, en hier heb ik veel hulp gehad. Ik had een hele lieve vrouw waar ik heel goed mee kon praten. Ze nam me echt serieus en soms sprong ze ook in wanneer ze zag dat ik te weinig gezag had. Een voorbeeld hiervan is: Wesley zat steeds met zijn vingers aan de suikerpot die daar op het tafeltje stond. Na herhaaldelijk waarschuwen en vragen of hij dat niet wilde doen, ging hij gewoon door. Hem afleiden hielp ook maar voor 2 min. Opeens vroeg ze "mag ik"? Ja graag zei ik. En ze zette hem in de hoek van de kamer met de woorden dat alleen wanneer hij weer lief wilde spelen hij uit de hoek mocht. Van de suikerpot moest hij van nu af aan afblijven. Hij was met stomheid geslagen..maar koos wel eieren voor zijn geld en luisterde. Ik heb hem toen niet meer bij het tafeltje weg hoeven te halen. Ze gaf me heel veel goede tips en vertelde ook wel een over dingen die ze zelf meemaakte thuis en hoe ze die dan weer oploste. Ik ben bij het Fiom blijven komen tot het moment dat ik zwanger was van de tweede. Het Fiom biedt gespecialiseerde hulp, informatie en advies op het gebied van zwangerschap, ongewenste kinderloosheid, afstand, adoptie en zoekacties en seksueel geweld en huiselijk geweld. 
Kinderbescherming:
In 1998 kreeg ik het advies van Herlaarhof om samen met iemand van het Ambulantorium naar de kinderbescherming te gaan. Het leek ze beter als ik daar ondertoezichtstelling aan zou vragen voor het zoeken naar een aangepaste school en het zoeken naar een aangepaste orthopedagogische setting. Hele mond vol hè?
Efin..zit ik daar. Kom ik erachter dat ik aleen maar hulp van hun kon verwachten als ik me uit de ouderlijke macht zou laten zetten. Aan mijn argumenten dat ik vrijwillig om hulp kwam vragen, hadden ze geen boodschap. Woest was ik! Als ik me uit de ouderlijke macht zou laten zetten had ik totaal niets meer te zeggen over Wesley en dat was beslist niet mijn bedoeling. Het iedee alleen al dat ze hem zoveel medicijnen konden toedienen als het voor hun prettig was, deed mijn haren opzetten. Ik heb meteen weer mijn boeltje gepakt en ben gegaan.
In zulke instanties heb ik dus géén vertrouwen.
Herlaarhof:
Wesley is drie keer op Herlaarhof geweest. De eerste keer was de crisis opvang van twee weken wat je al eerder kon lezen. Hierna kon hij voor dagklinische behandeling op groep 'Okkie' blijven. Ik ging daar elke dinsdag ochtend participeren wat betekende dat ik me gewoon met Wesley in de groep bezig moest houden en dat de leiding over mijn schouder meekeek. Op zich waren dit leuke ochtenden, Wesley vond dat ook. Verder had ik zo'n een maal per maand een gesprek met een orthopedisch medewerkster waar ik dan mijn verhaal aan kwijt kon en die mij daar dan in zou steunen en oplossingen aanreiken. Dit vond ik doorgaands minder. Helaas kon ik het niet zo goed vinden met haar en begrepen we elkaar nogal eens fout. Hierdoor stond ik in de verslagen als agressief beschreven, hetgeen zeker niet het geval was maar zo pakten ze het blijkbaar op. Ook kreeg ik in de loop van deze periode een onprettig gevoel over de medicatie van Wesley en de schoolgang. In mijn ogen pakten ze dat totaal verkeert aan. De medicatie vond ik te hoog ( 3x 10 mg ritalin + 3x 8 mg dipiperon). Ik zag mijn jongen veranderen in een zombie. Ze vonden ook dat hij de school niet aan kon, zoals je weet heb ik hem zelf leren lezen en schrijven en wilde niet dat wat ik had opgebouwd dat hun dat weer zouden afbouwen. Ik was echt heel geduldig, ze zouden de uren op school opbouwen om hem niet voor de leeuwen te gooien. Maar hij kwam maar niet verder dan 10 3/4 uur per week naar school. Zelfs Wesley begon aan me toe te geven dat hij het er soms om deed. Hij zei: als ik geen zin heb dan ga ik klieren en dan sturen ze me terug naar de groep en dan kan ik lekker een prikwerkje maken ofzo. Ik heb hier natuurlijk echt wel wat van gezegd. Maar ze bleven volhouden dat ik niet zoveel van hem moest verwachten. Zij zaten goed en ik fout. Je mocht altijd iets zeggen als er wat was.....maar o wee als je het deed. Wat mij betreft had ik geen hulpvraag meer. Wesley heeft hier 1 jaar en 10 maanden gezeten.
Op 4 juli 2000 t/m 23-1 2001 is Wesley weer opgenomen geweest op Herlaarhof, omdat de diagnose pdd-nos maar vaag gesteld was en ik geen grip meer had op zijn stemmingen. Hij was niet meer zozeer agressief maar juist somber en ik kon dwars door hem heen kijken. Ik kon tegen hem praten maar het gevoel van contact was ver te zoeken. Ook kon hij liegen dat het gedrukt stond en was begonnen met dingen weg te nemen ed. tijd voor hulp dus. Hij kwam op groep Panda en heeft ook nog wat maanden op Flipper gezeten. Deze periode ging het contact met de mensen die Wesley behandelden al heel wat beter. Er was een andere psychiater en contact persoon. Ook Wesley kon het met iedereen goed vinden. De diagnose adhd stond al vast (in enstige vorm)en nu was pdd-nos ook vastgesteld. Ook de medicatie was weer aangepast in 2 x daags 1.5 tablet Risperdal en 2 x daags 1 Ritalin.
De laatste keer aug. 2002 moets hij voor 6 weken weer terug omdat Wesley een terugval kreeg in zijn gedrag en moest de midicatie weer opnieuw bekeken worden. En mosten de tics van Wesley minder worden.
Die is toen niet aangepast alleen is de ritalin toen weggelaten. Volgens de arts had deze geen zin. En werden de tics er alleen maar erger van. Hun voorstel was toen om i.p.v. Ritalin, Dixarit voor te schrijven. Na informatie op internet te hebben gezocht heb ik dat niet durven doen. Niet dat ik bang was voor de Dicarit maar de combinatie joeg me angst aan. Wesley ging dus zonder nieuwe medicatie terug naar de groep.
Helaas moet ik toegeven dat hij nu wel de combinatie Ritalin en Dixarit slikt. Ook een geheel andere psychiater die de leefgroep had benaderd had dit als beste optie voor hem. Ik hoop nog altijd dat ik hier nog eens onderuit kan komen.
 |
